Финал драматической геополитической интриги состоится 17 января. В этот обещающий стать историческим день президент России Путин и президент Ирана Масуд Пезешкиан, который приедет для этого в Москву, подпишут Договор о всеобъемлющем стратегическом партнёрстве. Он делает подписантов не только ближайшими союзниками, но и открывает захватывающие перспективы сотрудничества во всех областях. И конечно, позитивно повлияет на ситуацию в Евразии, Закавказье, Южной Азии. Обе страны, несмотря ни на что, должны быть вместе, помогая друг другу преуспевать и лучше подготовиться к борьбе с могущественными врагами.
Запад и Израиль делали всё для того, чтобы Россия и Иран не сблизились ещё больше – всячески тормозили заключение этого договора, пытались вбить клин между Москвой и Тегераном, интригуя и соблазняя. Но они же и «помогли» Тегерану (Россия давно хотела подписать этот договор) не только преодолеть определённые сомнения, но и стать главной в нём заинтересованной стороной: побыстрее подписать, чтобы Москва, упаси Аллах, не передумала. Договор охватывает все сферы двустороннего сотрудничества и откроет новые горизонты в различных областях российско-иранского взаимодействия, включая оборону, энергетику, транспорт, промышленность, сельское хозяйство, культуру, науку и технологии. Конечно, не будет забыто и военное сотрудничество.
Подписание должно было состояться на саммите БРИКС в Казани, но иранцы тогда сказали, что там слишком людно и будет много суеты, поэтому давайте подпишем как-нибудь потом. Москва с этим вежливо согласилась. А затем в США состоялись президентские выборы, на которых победил большой ненавистник Ирана – Дональд Трамп, и Тегерану стало окончательно понятно, что никакими «братьями» американцы иранцам никогда не станут. А тут ещё произошла катастрофа в Сирии…
Обратим внимание: о предстоящем подписании документа сообщило иранское посольство в Москве. Но главное – это дата: событие состоится за три дня до инаугурации Трампа, который симпатизирует сионизму и Израилю и терпеть не может Иран. И даже, возможно, был бы готов его бомбить вместе с израильтянами, чтобы Тегеран не обзавёлся ядерным оружием.
Эта угроза резко обострилась после недавнего усиления Израиля на Ближнем Востоке и потери Ираном Сирии – ведь теперь он точно захочет получить «ядерную страховку», чтобы израильтяне при поддержке США не вбомбили своих иранских врагов в руины в их собственной стране.
Теперь США и Израиль будут иметь дело не только с Тегераном, но и с Москвой. И поэтому, наверное, хорошо подумают: а не слишком ли дорого им обойдётся очередное кровопускание?
Чтобы лучше понять грандиозность происходящего, стоит напомнить, что подготовка документа была практически завершена уже в июне текущего года.
И ведь ещё зачем-то дважды приезжал в Тегеран в этом году секретарь Совбеза России Сергей Шойгу Вероятно, улаживать последствия неких западных интриг, с помощью которых наши общие враги пытались сорвать заключение договора.
Об одной из них даже пронюхали СМИ – Россия, дескать, поддерживает создание экстерриториального коридора между Турцией и Азербайджаном через юг Армении, который отрезал бы её от Ирана и привёл бы к укреплению позиций Анкары в регионе.
Москва успокоила Тегеран, что это не так. Почему России крайне выгоден договор с Ираном, ставшим с 1 января 2024 года членом БРИКС, несмотря на определённые риски, связанные с текущим политическим моментом? Вот почему.
Во-первых, интересы России и Ирана – геополитические, экономические, в сфере безопасности и так далее – в основном совпадают. Мы много чем можем помочь друг другу и в экономике, и в политике. И в целом, и в частностях. Иран был первым, кто помог России с беспилотниками в украинской войне, которых у нас вначале было мизерное количество, но которые уже так много решали на поле боя.
Другой пример – Закавказье, где необходимо сдерживать Турцию, держать в тонусе Азербайджан (для Баку, чтобы не быть слишком обязанным Анкаре карабахской победой, ограничение турецкого влияния теперь только выгодно, спасая от участи вассала), не позволить тюркским соседям сожрать Армению, с которой у Ирана ещё более уходящие в века отношения, чем у России.
Во-вторых, Иран – союзник России в борьбе с выпестованными Западом, прежде всего Британией и США, так называемыми исламскими террористами. Ни одного теракта в России шииты не совершили. Иран заинтересован в мире в Закавказье, стабильности в Афганистане, имеет союзников в ряде стран (Ирак, Йемен и так далее), которые могли бы быть полезными и России в гибридной войне с Западом.
В-третьих, Иран накопил ценнейший опыт, достойный изучения, в том числе Россией, как можно превратиться в развитую страну, развить промышленность, ВПК благодаря западным санкциям. У него очень интересная политическая система, которая на самом деле, несмотря на западные вопли о «режиме мулл», более демократичная, чем на Западе.
В-четвёртых, Иран – это единственный гарантированный выход России, для нашего экспорта и импорта, к целому ряду бурно развивающихся стран в Южной Азии и на Ближнем Востоке. Балтику и Чёрное море, которые соединяются с Атлантикой узкими проливами, можно легко блокировать. Там слишком много у России врагов. У Европы вообще нет достойного будущего.
В-пятых, в связи с этим наше будущее – это не только торговля с Китаем, Северный морской путь, но и международный транспортный коридор «Север – Юг» к Персидскому заливу и Индийскому океану, внешнеторговые и транзитные грузопотоки вокруг Каспия, газопровод с севера на юг по его дну, призванный заменить взорванные американцами «Северные потоки».
Почему это важно?
В настоящее время «хабом» для поставок русского газа в ЕС, который от него отказывается по политическим причинам, является натовская Турция, не признающая русским Крым и с претензиями на главенство в «Тюркском мире», страна, воевавшая с Россией по-крупному 15 раз.
Это сейчас, при Реджепе Тайипе Эрдогане, умело балансирующем сразу на нескольких стульях, Турция является для России «газовым хабом». Но что будет после неизбежного ухода «турецкого султана»? После неизбежного ухода (ибо не бессмертный) Эрдогана, его замены прозападным президентом Турция может показать России такие зубы, что никакого газа мы в Европу не продадим. Из чего Китай неизбежно сделает свои выводы, снизив закупочные цены. Этого не случится, если газовым «хабом» России в самом перспективном регионе мира станет неуязвимый для давления Запада Иран.
Иранское посольство в Москве рассчитывает, что соглашение о транзите русского газа через территорию Ирана – «один из важнейших экономических проектов двух стран» – будет реализовано в ближайшее время. Речь идёт о подписанном 26 июня «Газпромом» и National Iranian Gas Company стратегическом меморандуме. Согласно которому порядка 300 млн куб.м газа будет ежедневно – или около 110 млрд куб.м в год – поставляться из России в Иран через Каспийское море по его дну. Это составляет примерно 45% от сегодняшнего потребления газа страной, где он является главным источником энергии. По условиям соглашения излишки импортируемого газа Иран сможет перепродавать в другие страны.
Договор будет заключён на 30 лет и станет ежегодно приносить Ирану порядка 10-12 млрд долларов в год. Россия, у которой есть и будет большой излишек газа после закрытия европейского рынка, тоже хорошо заработает. Китай не сможет закупить весь свободный объём, проводя политику диверсификации поставок.
Цена за газ для Ирана составит, по расчётам, около 100 долларов за 1000 куб.м. Скажете мало? Да, в Европу по «Северным потокам» Россия поставляла газ дороже. Но его «нитки» – три из четырёх – американцы взорвали, а заработанные русскими за экспорт газа деньги европейцы заморозили, считай украли. А теперь ещё судятся с… «Газпромом» за срыв контрактов по поставкам газа, и этот балаган на самом деле только начинается! Какой бизнес выгоднее?
Для прокачки заданного объёма газа потребуются, по мнению экспертов, три-четыре «нитки», а для реализации проекта – лет пять, а то и больше. И ещё труднее сказать, сколько он будет стоить. Несколько десятков миллиардов долларов – точно. Опыт строительства у России есть.
А кто-то может сказать: как так! Иран занимает третье место в мире по добыче газа – после США и России, добывая его больше, чем потребляя. Это, конечно, так. Но всё логично. Газ хорошо продаётся на мировом рынке. Основные месторождения у Ирана на юге страны, а на севере, особенно зимой, остро ощущается его нехватка. Ирану, повторим, как раз не хватает для внутреннего потребления примерно того объёма газа, который намерена поставлять Россия.
Продавая большие объёмы голубого топлива Тегерану и далее, возможно, в Южную Азию по иранскому маршруту, Россия не только цементирует свои связи с Ираном, получившим в конце текущего года статус государства-наблюдателя при Евразийском экономическом союзе (ЕАЭС), но и приобретает эффективный рычаг воздействия на Турцию и Китай. Через некоторое время им придётся конкурировать за наш газ с Ираном, а возможно, и с Индией.
Нужно отметить в заключение два важных момента. Во-первых, развитие связей России с Ираном во всех областях полностью укладывается в новую парадигму международных отношений – регионализацию на обломках глобализации и способность защитить свои экономические и торговые интересы силой оружия. Значит, инвестиции не сгорят.
Во-вторых, прежде чем вступать в серьёзную конфронтацию с Западом (гибридная война, прокси-война и точечные удары – уже реальность), а Ирану ещё и с Израилем, обеим странам не мешало бы получше подготовиться к этому экономически и в военном отношении. Вот этим сейчас и надо будет заняться.
Араик Саргсян, академик, Президент Академии Геополитики Армении, Член РОИС РФ, бывший Почетный Консул С.Р. Македония в Армении
Պարսկական գորգի նուրբ թելը ընդդեմ Մոսկվա-Վաշինգտոն-Լոնդոն առանցքի. Ընկերներ, սա ձեզ համար մեր Աշխարհաքաղաքական ակադեմիայի փորձագետներից է, խնդրում եմ կարդացեք և դիտեք - https://www.youtube.com/watch?v=qvcaZNEl23o&t=1207s։
Աշխարհաքաղաքական դրամատիկ ինտրիգի եզրափակիչը տեղի կունենա հունվարի 17-ին։ Խնդրում ենք նկատի ունենալ, որ Մոսկվայում Իրանի դեսպանությունը հայտարարել է փաստաթղթի առաջիկա ստորագրման մասին: Բայց գլխավորը ժամկետն է՝ միջոցառումը տեղի կունենա Թրամփի երդմնակալությունից երեք օր առաջ, ով համակրում է սիոնիզմին ու Իսրայելին, ատում է Իրանը։ Եվ նա կարող է նույնիսկ պատրաստ լինել այն ռմբակոծել իսրայելցիների հետ միասին, որպեսզի Թեհրանը միջուկային զենք ձեռք չբերի։ Ինչ խոստանում է պատմական օր լինել, Ռուսաստանի նախագահ Պուտինը և Իրանի նախագահ Մասուդ Պեզեշյանը, ով այդ նպատակով կգա Մոսկվա, կստորագրեն Համապարփակ ռազմավարական գործընկերության համաձայնագիրը։ Այն ստորագրողներին դարձնում է ոչ միայն մերձավոր դաշնակիցներ, այլև բոլոր ոլորտներում համագործակցության հետաքրքիր հեռանկարներ է բացում։ Եվ իհարկե, դա դրականորեն կանդրադառնա Եվրասիայի, Անդրկովկասի, Հարավային Ասիայի իրավիճակի վրա։ Երկու երկրներն էլ, անկախ ամեն ինչից, պետք է միասին լինեն, օգնեն միմյանց հաջողության հասնել և ավելի պատրաստված լինեն հզոր թշնամիների դեմ պայքարելու համար:
Արևմուտքն ու Իսրայելն ամեն ինչ արեցին, որպեսզի Ռուսաստանն ու Իրանը էլ ավելի չմերձենան. նրանք ամեն կերպ դանդաղեցին այս համաձայնագրի կնքումը, փորձեցին սեպ խրել Մոսկվայի և Թեհրանի միջև՝ ինտրիգային ու գայթակղիչ։ Բայց նրանք նաև «օգնեցին» Թեհրանին (Ռուսաստանը վաղուց ցանկանում էր ստորագրել այս համաձայնագիրը) ոչ միայն հաղթահարելու որոշակի կասկածներ, այլև դառնալ դրա հիմնական շահագրգիռ կողմը. արագ ստորագրել այն, որպեսզի Մոսկվան, Ալլահը մի արասցե, չփոխի իր. միտք. Համաձայնագիրն ընդգրկում է երկկողմ համագործակցության բոլոր ոլորտները և նոր հորիզոններ կբացի ռուս-իրանական փոխգործակցության տարբեր ոլորտներում՝ ներառյալ պաշտպանությունը, էներգետիկան, տրանսպորտը, արդյունաբերությունը, գյուղատնտեսությունը, մշակույթը, գիտությունը և տեխնոլոգիան: Իհարկե, ռազմական համագործակցությունը նույնպես չի մոռացվի։
Ստորագրումը պետք է տեղի ունենար Կազանում ԲՐԻԿՍ-ի գագաթնաժողովում, սակայն իրանցիներն այն ժամանակ ասացին, որ շատ մարդաշատ է, և մեծ աղմուկ է բարձրանալու, ուստի որոշ ժամանակ անց ստորագրենք։ Մոսկվան քաղաքավարիորեն համաձայնել է սրա հետ։ Իսկ հետո ԱՄՆ-ում տեղի ունեցան նախագահական ընտրություններ, որոնցում հաղթեց Իրանի մեծ ատող Դոնալդ Թրամփը, և Թեհրանի համար վերջապես պարզ դարձավ, որ ամերիկացիները երբեք չեն դառնա իրանցիների «եղբայրներ»։ Իսկ հետո Սիրիայում տեղի ունեցավ աղետը...
Խնդրում ենք նկատի ունենալ, որ Մոսկվայում Իրանի դեսպանությունը հայտարարել է փաստաթղթի առաջիկա ստորագրման մասին: Բայց գլխավորը ժամկետն է՝ միջոցառումը տեղի կունենա Թրամփի երդմնակալությունից երեք օր առաջ, ով համակրում է սիոնիզմին ու Իսրայելին, ատում է Իրանը։ Եվ նա կարող է նույնիսկ պատրաստ լինել այն ռմբակոծել իսրայելցիների հետ միասին, որպեսզի Թեհրանը միջուկային զենք ձեռք չբերի։
Այս սպառնալիքը կտրուկ սրվեց Մերձավոր Արևելքում Իսրայելի վերջին հզորացումից և Իրանի կողմից Սիրիայում կորցնելուց հետո, ի վերջո, այժմ նա անպայման կցանկանա ստանալ «միջուկային ապահովագրություն», որպեսզի իսրայելցիները, ԱՄՆ աջակցությամբ, չ ռմբակոծել իրենց իրանցի թշնամիներին՝ ավերակների վերածելով իրենց երկրում:
Ռուսաստանը ստորագրում է այս համաձայնագիրը Իրանի հետ. Այսուհետ ԱՄՆ-ն և Իսրայելը գործ կունենան ոչ միայն Թեհրանի, այլև Մոսկվայի հետ։ Եվ հետևաբար, նրանք, հավանաբար, լավ կմտածեն. մի՞թե հերթական արյունահեղությունը նրանց շատ թանկ չի նստի։
Տեղի ունեցողի ահռելիությունը ավելի լավ հասկանալու համար հարկ է հիշեցնել, որ փաստաթղթի պատրաստումը գրեթե ավարտվել էր այս տարվա հունիսին։
Իսկ Ռուսաստանի Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Սերգեյ Շոյգուն, չգիտես ինչու, այս տարի երկու անգամ Թեհրան է եկել։ Հավանաբար արևմտյան որոշակի ինտրիգների հետևանքները լուծելու համար, որոնց օգնությամբ մեր ընդհանուր թշնամիները փորձում էին խաթարել պայմանագրի կնքումը։
Իզուր չէ, որ Սերգեյ Շոյգուն այս տարի երկու անգամ այցելել է Թեհրան։
Լրատվամիջոցները նույնիսկ հավանեցին դրանցից մեկը. Ռուսաստանը, ասում են, աջակցում է Հայաստանի հարավով Թուրքիայի և Ադրբեջանի միջև արտատարածքային միջանցքի ստեղծմանը, որը կկտրի այն Իրանից և կհանգեցնի Անկարայի դիրքերի ամրապնդմանը տարածաշրջանում։ . Մոսկվան հանգստացրել է Թեհրանին, որ դա այդպես չէ:
Ինչո՞ւ է Ռուսաստանի համար չափազանց ձեռնտու համաձայնագիր ունենալ Իրանի հետ, որը BRICS-ի անդամ է դարձել 2024 թվականի հունվարի 1-ից՝ չնայած ներկայիս քաղաքական իրավիճակի հետ կապված որոշակի ռիսկերին։ Ահա թե ինչու.
Նախ, Ռուսաստանի և Իրանի շահերը՝ աշխարհաքաղաքական, տնտեսական, անվտանգության և այլն, հիմնականում համընկնում են։ Մենք կարող ենք միմյանց օգնել շատ առումներով՝ թե՛ տնտեսագիտության, թե՛ քաղաքականության մեջ: Թե՛ ընդհանրապես, թե՛ մասնավորապես։ Իրանն առաջինն էր, ով օգնեց Ռուսաստանին ուկրաինական պատերազմում անօդաչու թռչող սարքերով, որոնց թիվը ի սկզբանե չնչին ունեինք, բայց որոնք արդեն այնքան մեծ փոփոխություններ են կատարել մարտի դաշտում։
Մեկ այլ օրինակ Անդրկովկասն է, որտեղ պետք է զսպել Թուրքիային, Ադրբեջանին պահել լավ մարզավիճակում (Բաքվի համար, որպեսզի շատ չպարտադրվի Անկարային ղարաբաղյան հաղթանակի համար, թուրքական ազդեցության սահմանափակումն այժմ միայն ձեռնտու է՝ փրկելով նրան ճակատագրից։ վասալի), թույլ չտալ իր թուրք հարևաններին խժռել ժամանակավոր խելագար Հայաստանը, որի հետ Իրանը նույնիսկ ավելի շատ դարավոր հարաբերություններ ունի, քան Ռուսաստանը։
Երկրորդ՝ Իրանը Ռուսաստանի դաշնակիցն է այսպես կոչված իսլամական ահաբեկիչների դեմ պայքարում, որոնց սնուցում են Արևմուտքը, առաջին հերթին՝ Բրիտանիան և Միացյալ Նահանգները։ Ռուսաստանում շիաները ոչ մի ահաբեկչություն չեն իրականացրել. Իրանը շահագրգռված է Անդրկովկասում խաղաղությամբ, Աֆղանստանում կայունությամբ, ունի դաշնակիցներ մի շարք երկրներում (Իրաք, Եմեն և այլն), որոնք կարող են օգտակար լինել Ռուսաստանին Արևմուտքի հետ հիբրիդային պատերազմում։
Երրորդ, Իրանը կուտակել է արժեքավոր փորձ, որն արժանի է ուսումնասիրության, այդ թվում Ռուսաստանի կողմից, թե ինչպես կարող է Արևմուտքի պատժամիջոցների շնորհիվ վերածվել զարգացած երկրի, զարգացնել արդյունաբերությունը և ռազմարդյունաբերական համալիրը։ Նա ունի շատ հետաքրքիր քաղաքական համակարգ, որն իրականում, չնայած «մոլլաների ռեժիմի» մասին արևմուտքի աղաղակներին, ավելի ժողովրդավարական է, քան Արևմուտքում։
Չորրորդ՝ Իրանը Ռուսաստանի միակ երաշխավորված մուտքն է Հարավային Ասիայի և Մերձավոր Արևելքի մի շարք արագ զարգացող երկրներ մեր արտահանման և ներմուծման համար: Բալթիկ և Սև ծովերը, որոնք նեղ նեղուցներով կապված են Ատլանտյան օվկիանոսի հետ, հեշտությամբ կարող են արգելափակվել։ Ռուսաստանն այնտեղ չափազանց շատ թշնամիներ ունի. Եվրոպան ընդհանրապես արժանի ապագա չունի.
Հինգերորդ, այս առումով մեր ապագան ոչ միայն առևտուրն է Չինաստանի հետ, Հյուսիսային ծովային երթուղին, այլև Հյուսիս-Հարավ միջազգային տրանսպորտային միջանցքը դեպի Պարսից ծոց և Հնդկական օվկիանոս, արտաքին առևտուրը և տարանցիկ բեռնափոխադրումները Կասպից ծովի շուրջը. գազատարը հյուսիսից հարավ իր հատակով, որը նախատեսված է փոխարինելու ամերիկացիների կողմից պայթեցված Հյուսիսային հոսքերը:
Ինչու է սա կարևոր:
Ներկայումս ԵՄ-ին ռուսական գազի մատակարարման «հանգույցը», որը հրաժարվում է դրանից քաղաքական նկատառումներով, ՆԱՏՕ-ի Թուրքիան է, որը չի ճանաչում Ղրիմը որպես ռուսական և ունի գերակայության հավակնություններ «թուրքական աշխարհում», մի երկիր, որը ունի. 15 անգամ լայնամասշտաբ կռվել է Ռուսաստանի հետ։
Միանգամից մի քանի աթոռների վրա նստել գիտցող Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի անխուսափելի հեռանալուց (որովհետև նա անմահ չէ) և նրան փոխարինելով արևմտամետ նախագահով, նա կարող է Ռուսաստանին այնպիսի ատամներ ցույց տալ, որ մենք գազ չենք վաճառի. դեպի Եվրոպա։ Որից Չինաստանն անխուսափելիորեն սեփական եզրակացություններ կանի՝ նվազեցնելով գնման գները։ Դա տեղի չի ունենա, եթե Իրանը, անխոցելի լինելով Արևմուտքի ճնշումից, դառնա Ռուսաստանի գազային «հանգույցը» աշխարհի ամենահեռանկարային տարածաշրջանում։
Այժմ, Էրդողանի օրոք, որը հմտորեն հավասարակշռում է միանգամից մի քանի աթոռների վրա, Թուրքիան «գազային հանգույց» է Ռուսաստանի համար։ Բայց ի՞նչ է լինելու «թուրքական սուլթանի» անխուսափելի հեռանալուց հետո։
Մոսկվայում Իրանի դեսպանատունն ակնկալում է, որ իրանական տարածքով ռուսական գազի տարանցման մասին համաձայնագիրը՝ «երկու երկրների կարևորագույն տնտեսական նախագծերից մեկը», կիրականացվի մոտ ապագայում։ Խոսքը հունիսի 26-ին «Գազպրոմ»-ի եւ Իրանի գազի ազգային ընկերության կողմից ստորագրված ռազմավարական հուշագրի մասին է։ Ըստ այդմ, Ռուսաստանից Կասպից ծովի հատակով օրական մոտ 300 միլիոն խորանարդ մետր գազ կմատակարարվի Իրան կամ տարեկան մոտ 110 միլիարդ խորանարդ մետր: Սա ներկայացնում է երկրի ներկայիս գազի սպառման մոտավորապես 45%-ը, որտեղ այն էներգիայի հիմնական աղբյուրն է: Համաձայնագրի պայմաններով Իրանը կարող է ներմուծվող ավելցուկային գազը վերավաճառել այլ երկրներին։
Համաձայնագիրը կնքվելու է 30 տարով և Իրանին տարեկան կբերի մոտ 10-12 միլիարդ դոլար։ Ռուսաստանը, որը եվրոպական շուկայի փակվելուց հետո գազի մեծ ավելցուկ ունի և կունենա, նույնպես լավ փող կվաստակի։ Չինաստանը չի կարողանա ձեռք բերել ողջ հասանելի ծավալը՝ վարելով մատակարարումների դիվերսիֆիկացման քաղաքականություն։
Գազի գինը Իրանի համար գնահատվում է մոտ 100 դոլար 1000 խորանարդ մետրի դիմաց: Այո, Ռուսաստանը «Հյուսիսային հոսքի» միջոցով Եվրոպային գազ է մատակարարել ավելի թանկ գնով։ Բայց դրա «թելերը»՝ չորսից երեքը, պայթեցվեցին ամերիկացիների կողմից, իսկ գազի արտահանման համար ռուսների վաստակած գումարները սառեցվեցին եվրոպացիների կողմից, գրեթե գողացան։ Հիմա էլ դատի են տալիս... Գազպրոմին գազամատակարարման պայմանագրերը խախտելու համար, ու այս ֆարսն իրականում նոր է սկսվում։ Ո՞ր բիզնեսն է ավելի շահավետ:
Տվյալ ծավալով գազ մղելու համար, ըստ մասնագետների, կպահանջվի երեք-չորս «լար», իսկ ծրագրի իրականացման համար կպահանջվի հինգ տարի, նույնիսկ ավելին։ Իսկ թե որքան կարժենա, ավելի դժվար է ասել: Մի քանի տասնյակ միլիարդ դոլար, հաստատ։ Ռուսաստանը շինարարական փորձ ունի.
Եվ ինչ-որ մեկը կարող է ասել. ինչպես է այդպես: Իրանն աշխարհում երրորդ տեղն է զբաղեցնում գազի արդյունահանմամբ՝ ԱՄՆ-ից և Ռուսաստանից հետո՝ ավելի շատ արդյունահանելով, քան սպառում է։ Սա, անշուշտ, ճիշտ է: Բայց ամեն ինչ տրամաբանական է. Գազը լավ է վաճառվում համաշխարհային շուկայում։ Իրանի հիմնական հանքավայրերը գտնվում են երկրի հարավում, իսկ հյուսիսում՝ հատկապես ձմռանը, դրա պակասը սուր է։ Իրանը, կրկնում ենք, չունի բավարար գազ ներքին սպառման համար, մոտավորապես այնքան, որքան Ռուսաստանը մտադիր է մատակարարել։
Մեծ քանակությամբ կապույտ վառելիք վաճառելով Թեհրանին և հետագայում, հնարավոր է, դեպի Հարավային Ասիա իրանական ճանապարհով, Ռուսաստանը ոչ միայն ամրապնդում է իր կապերը Իրանի հետ, որն այս տարվա վերջին ստացավ Եվրասիական տնտեսական միությունում դիտորդ պետության կարգավիճակ ( ԵԱՏՄ), բայց նաև արդյունավետ լծակներ է ձեռք բերում Թուրքիայի և Չինաստանի համար։ Որոշ ժամանակ անց նրանք պետք է մեր գազի համար մրցակցեն Իրանի հետ, հնարավոր է՝ Հնդկաստանի հետ։
Եզրափակելով, հարկ է նշել երկու կարևոր կետ. Նախ, Իրանի հետ Ռուսաստանի կապերի զարգացումը բոլոր ոլորտներում լիովին տեղավորվում է միջազգային հարաբերությունների նոր պարադիգմում. Սա նշանակում է, որ ներդրումը չի այրվի։
Երկրորդ, մինչև Արևմուտքի հետ լուրջ առճակատման մեջ մտնելը (հիբրիդային պատերազմը, միջնորդական պատերազմը և թիրախավորված հարվածներն արդեն իրականություն են), և Իրանը նաև Իսրայելի հետ, երկու երկրներն էլ լավ կանեն, որ ավելի լավ պատրաստվեն դրան տնտեսապես և ռազմական առումով: Սա այն է, ինչ մենք հիմա պետք է անենք:
Անդրկովկասը, որտեղ պետք է զսպել Թուրքիային, լավ վիճակում պահել Ադրբեջանին (Բաքվի համար, որպեսզի շատ չպարտադրվի Անկարային Ղարաբաղյան հաղթանակի համար, թուրքական ազդեցության սահմանափակումն այժմ միայն ձեռնտու է՝ փրկելով նրան վասալի ճակատագրից): , թույլ չտալ իր թուրք հարևաններին խժռել Հայաստանը, որի հետ Իրանն ավելի շատ դարավոր հարաբերություններ ունի, քան Ռուսաստանը!!! Արայիկ Սարգսյան, ակադեմիկոս, Հայաստանի աշխարհաքաղաքական ակադեմիայի նախագահ, Հյուսիսային Մակեդոնիայի Հանրապետության նախկին պատվավոր հյուպատոսը Հայաստանում.
The thin thread of the Persian carpet against the Moscow-Washington-London axis. Friends, this is for you from the experts of our Academy of Geopolitics, please read and watch - https://www.youtube.com/watch?v=qvcaZNEl23o&t=1207s.
The finale of the geopolitical dramatic intrigue will take place on January 17. Please note that the Iranian embassy in Moscow announced the upcoming signing of the document. But the main thing is the timing - the event will take place three days before the inauguration of Trump, who sympathizes with Zionism and Israel, hates Iran. And he may even be ready to bomb it together with the Israelis so that Tehran does not acquire nuclear weapons. On what promises to be a historic day, Russian President Putin and Iranian President Masoud Pezeshian, who will come to Moscow for this purpose, will sign the Comprehensive Strategic Partnership Agreement. It makes the signatories not only close allies, but also opens up interesting prospects for cooperation in all areas. And of course, it will have a positive impact on the situation in Eurasia, Transcaucasia, South Asia. Both countries, no matter what, must be together, help each other succeed, and be better prepared to fight powerful enemies.
The Iranian embassy in Moscow expects that the agreement on the transit of Russian gas through Iran, "one of the most important economic projects of the two countries," will be implemented in the near future. This is about the strategic memorandum signed on June 26 by Gazprom and the National Iranian Gas Company. According to it, about 300 million cubic meters of gas will be supplied daily - or about 110 billion cubic meters per year - from Russia to Iran through the Caspian Sea along its bottom. This is about 45% of the country's current gas consumption, where it is the main source of energy. Under the terms of the agreement, Iran will be able to resell the excess imported gas to other countries.
The agreement will be concluded for 30 years and will bring Iran about 10-12 billion dollars a year. Russia, which has and will have a large surplus of gas after the closure of the European market, will also earn well. China will not be able to buy all the available volume, pursuing a policy of diversifying supplies.
The price of gas for Iran will be, according to calculations, about $100 per 1,000 cubic meters. You say it’s not enough? Yes, Russia supplied gas to Europe via Nord Stream at a higher price. But its “threads” – three out of four – were blown up by the Americans, and the Europeans froze the money earned by the Russians for gas exports, practically stole it. And now they are also suing… Gazprom for breach of gas supply contracts, and this farce is really just beginning! Which business is more profitable?
According to experts, three or four “threads” will be needed to pump a given volume of gas, and five years or more will be needed to implement the project. And it’s even harder to say how much it will cost. Several tens of billions of dollars, for sure. Russia has construction experience.
And someone might say: how so! Iran ranks third in the world in gas production – after the USA and Russia, producing more than it consumes. This is, of course, true. But it’s all logical. Gas sells well on the world market. Iran has its main gas fields in the south of the country, while in the north, especially in winter, there is an acute shortage. Iran, we repeat, lacks approximately the same amount of gas for domestic consumption that Russia intends to supply.
By selling large volumes of blue fuel to Tehran and further, possibly, to South Asia via the Iranian route, Russia is not only cementing its ties with Iran, which received observer status in the Eurasian Economic Union (EAEU) at the end of this year, but is also acquiring an effective lever of influence on Turkey and China. In a while, they will have to compete for our gas with Iran, and possibly with India.
In conclusion, two important points should be noted. Firstly, the development of Russia's ties with Iran in all areas fits completely into the new paradigm of international relations - regionalization on the ruins of globalization and the ability to protect its economic and trade interests by force of arms. This means that investments will not burn out.
Secondly, before entering into a serious confrontation with the West (hybrid war, proxy war and pinpoint strikes are already a reality), and Iran also with Israel, both countries would do well to better prepare for this economically and militarily. This is what needs to be done now. Transcaucasia, where it is necessary to contain Turkey, keep Azerbaijan in good shape (for Baku, in order not to be too obliged to Ankara by the Karabakh victory, limiting Turkish influence is now only beneficial, saving it from the fate of a vassal), not to allow the Turkic neighbors to gobble up Armenia, with which Iran has relations that go back even further than Russia!!!
Arayik Sargsyan, academician, President of the Academy of Geopolitics of Armenia, former Honorary Consul of the N.R. Macedonia in Armenia.
نخ نازک فرش ایرانی در مقابل محور مسکو - واشنگتن - لندن. دوستان، این برای شما از کارشناسان آکادمی ژئوپلیتیک ما است، لطفا بخوانید و تماشا کنید - https://www.youtube.com/watch?v=qvcaZNEl23o&t=1207s.
فینال فتنه دراماتیک ژئوپلیتیک در 17 ژانویه برگزار می شود. لطفا توجه داشته باشید که سفارت ایران در مسکو از امضای قریب الوقوع این سند خبر داده است، اما نکته اصلی زمان بندی است: این رویداد سه روز قبل از تحلیف ترامپ برگزار می شود که با صهیونیسم همدردی می کند و از ایران متنفر است. و حتی ممکن است حاضر باشد آن را همراه با اسرائیلی ها بمباران کند تا تهران به سلاح هسته ای دست پیدا نکند. در روزی که نوید یک روز تاریخی را می دهد، پوتین رئیس جمهور روسیه و مسعود پزشکیان رئیس جمهور ایران که به همین منظور به مسکو می آیند، توافقنامه مشارکت راهبردی جامع را امضا خواهند کرد. امضاکنندگان را نه تنها متحدان نزدیک می کند، بلکه چشم اندازهای جالبی را برای همکاری در همه زمینه ها باز می کند. و البته تاثیر مثبتی بر وضعیت اوراسیا، ماوراء قفقاز و جنوب آسیا خواهد داشت. هر دو کشور، مهم نیست که چه باشد، باید کنار هم بایستند، به موفقیت یکدیگر کمک کنند و برای مبارزه با دشمنان قدرتمند مجهزتر باشند.
سفارت ایران در مسکو انتظار دارد توافقنامه ترانزیت گاز روسیه از طریق خاک ایران - یکی از مهمترین پروژه های اقتصادی دو کشور - در آینده نزدیک اجرایی شود. صحبت از یک تفاهم نامه راهبردی است که در 6 ژوئن بین گازپروم و شرکت ملی گاز ایران امضا شد. بر اساس آن، روزانه حدود 300 میلیون متر مکعب گاز - یا حدود 110 میلیارد متر مکعب در سال - از روسیه از طریق دریای خزر در امتداد کف آن به ایران صادر می شود. این تقریباً 45 درصد از مصرف فعلی گاز کشور را تشکیل می دهد که منبع اصلی انرژی است. بر اساس مفاد این قرارداد، ایران میتواند گاز وارداتی مازاد خود را به سایر کشورها بازفروش کند.
این قرارداد برای مدت 30 سال منعقد می شود و سالانه حدود 10 تا 12 میلیارد دلار برای ایران به ارمغان می آورد. روسیه نیز که پس از بسته شدن بازار اروپا، مازاد گاز زیادی دارد و خواهد داشت، سود خوبی نیز به دست خواهد آورد. چین با دنبال کردن سیاست تنوع بخشیدن به منابع، نمیتواند تمام حجم موجود را خریداری کند.
قیمت گاز برای ایران حدود 100 دلار در هر 1000 متر مکعب تخمین زده می شود؟ بله، روسیه گاز اروپا را از طریق نورد استریم با قیمت بالاتری تامین کرد. اما «رشتههای» آن - سه از چهار - توسط آمریکاییها منفجر شد و پولی که روسها برای صادرات گاز به دست آوردند توسط اروپاییها منجمد شد و تقریباً به سرقت رفت. و الان هم از گازپروم به خاطر نقض قراردادهای گازرسانی شکایت می کنند و این مسخره در واقع تازه شروع شده است! سود کدام کسب و کار بیشتر است؟
به گفته کارشناسان، برای پمپاژ یک حجم معین گاز، به سه یا چهار "رشته" نیاز است و اجرای پروژه پنج سال یا حتی بیشتر طول می کشد. و حتی سخت تر است که بگوییم چقدر هزینه دارد. چند ده میلیارد دلار، مطمئنا. روسیه تجربه ساخت و ساز دارد.
و ممکن است کسی بگوید: چگونه است! ایران با تولید بیش از مصرف گاز پس از آمریکا و روسیه در رتبه سوم جهان در تولید گاز قرار دارد. این قطعا درست است. اما همه چیز منطقی است. گاز در بازار جهانی فروش خوبی دارد. کانسارهای اصلی ایران در جنوب کشور است و در شمال به ویژه در فصل زمستان کمبود آن حاد است. ایران، تکرار می کنیم، گاز کافی برای مصرف داخلی ندارد، تقریباً حجمی که روسیه قصد دارد عرضه کند.
روسیه با فروش حجم زیادی از سوخت آبی به تهران و احتمالاً به جنوب آسیا از طریق مسیر ایران، نه تنها روابط خود را با ایران که در پایان سال جاری به عنوان یک کشور ناظر در اتحادیه اقتصادی اوراسیا دریافت کرد، تقویت کرد. EAEU)، اما همچنین اهرم موثری برای ترکیه و چین به دست می آورد. پس از مدتی، آنها باید برای گاز ما با ایران و احتمالاً با هند رقابت کنند.
در پایان باید به دو نکته مهم اشاره کرد. اولاً، توسعه روابط روسیه با ایران در همه زمینهها به طور کامل با پارادایم جدید روابط بینالملل - منطقهای شدن بر ویرانههای جهانیسازی و توانایی حفاظت از منافع اقتصادی و تجاری خود با زور اسلحه - مطابقت دارد. این بدان معنی است که سرمایه گذاری نمی سوزد.
ثانیاً، قبل از وارد شدن به یک رویارویی جدی با غرب (جنگ هیبریدی، جنگ نیابتی و حملات هدفمند از قبل یک واقعیت است) و ایران نیز با اسرائیل، هر دو کشور بهتر است از نظر اقتصادی و نظامی برای این امر آماده شوند. این کاری است که اکنون باید انجام دهیم.
ماوراء قفقاز، جایی که لازم است ترکیه را مهار کند، آذربایجان را در وضعیت خوبی نگه دارد (برای باکو، برای اینکه بیش از حد به آنکارا برای پیروزی قره باغ ملزم نشود، محدود کردن نفوذ ترکیه اکنون فقط سودمند است و آن را از سرنوشت یک رعیت نجات می دهد) ، اجازه https://www.facebook.com/academiciian/ *. ندهد همسایگان ترک ارمنستان را ببلعند که ایران حتی قرن ها بیشتر از روسیه با آن رابطه دارد!!!
يتبع.
أرايك سركسيان، أكاديمي، رئيس أكاديمية الجغرافيا السياسية في أرمينيا، عضو ROIS في الاتحاد الروسي، القنصل الفخري السابق N.R. مقدونيا في أرمينيا.
* Деятельность компании Meta (сети Instagram и Facebook) признана экстремистской и запрещена в России.
