Я писал об этом в статье «США на стороне варварства Израиля в секторе Газа. Каким будет гражданское устройство Газы после окончания войны?».
4 марта 2024 года министр военного кабинета Израиля Бени Ганц встретился в Вашингтоне с вице-президентом США Камалой Харрис и советником по национальной безопасности Джейком Салливаном. Его визит посылает чёткий сигнал: в Белом доме рассматривают именно Ганца – а не Биньямина Нетаниягу – как «ответственного взрослого» в Иерусалиме. Помимо Харрис и Салливана, Ганц также встретился с членами Конгресса от Республиканской и Демократической партий, включая руководство еврейского лобби AIPAC в их составе, а также с руководством самого AIPAC. Это тоже отражает реальность, над которой Нетаниягу теряет контроль. Однако визит Ганца в Вашингтон – уже приведший Нетаниягу в ярость – четко показывает одно: в израильском правительстве есть человек, которому американские чиновники доверяют. И это после трёх лет недоверия и подозрительности по отношению к Нетаниягу, к которым многое добавили еще и последние пять месяцев.
В окружении Биньямина Нетаниягу возмущены этим визитом и настаивают на том, что «премьер-министр может быть только один». Однако этому «одному премьер-министру» пока не удалось добиться того, что Ганц получал уже несколько раз, только в течение последней каденции Нетаниягу – приглашения в Белый дом и встреч с самыми высокопоставленными американскими чиновниками. Надо напомнить, что Ганц совершил тайный визит в Вашингтон за несколько дней до атаки 7 октября. В тот момент администрация Байдена пыталась довести нормализацию израильско-саудовских отношений до финишной черты. Встреча Ганца с Салливаном в то время, когда Ганц был просто главой оппозиционной партии «Государственный лагерь», посылала чёткий сигнал Нетаниягу, израильской политической верхушке и всему Ближнему Востоку: «Именно этот человек, по мнению Джо Байдена может вернуть Израиль на путь, соответствующий политическим целям США». В администрации Байдена так и не признали своего фактического бойкота Нетаниягу. Но ему не удалось получить приглашение в Вашингтон, несмотря на непрерывное давление – публичное и частное. Вместо этого в Белом доме отделались дипломатичными формулировками: мол, публичных объявлений не будет, «это произойдёт, когда произойдёт».
Американские чиновники хорошо знают, что любое более активное противодействие Нетаниягу только даст ему «боеприпасы» для политизации и без того глубокого раскола между ним и Байденом. Многие из этих чиновников слишком хорошо помнят столкновения Барака Обамы с Нетаниягу – и в соответствии с этим адаптировали свой подход к израильскому премьеру. До войны в Газе саудовцы присоединились к США в попытке добиться нормализации своих отношений с Израилем в обмен на согласие американцев и Израиля на независимую саудовскую ядерную программу и оборонный пакт, который должен был быть подписан между Эр-Риядом и Вашингтоном. Теперь королевству необходимо найти решение проблемы Газы.
Если раньше Саудовская Аравия делала слабые заявления о необходимости «улучшить жизнь палестинцев», то теперь она вынуждена поддержать твёрдое требование палестинцев и инициативу президента Джо Байдена найти дипломатическое решение палестинского вопроса на основе принципа двух государств – или по крайней мере предпринять необратимые шаги, ведущие к такому решению. Нормализация отношений с Саудовской Аравией – одна из тем, которую лидер партии «Государственный лагерь» Бени Ганц обсуждал с пригласившей его американской стороной, желающей понять, каков план Израиля по продолжению боевых действий и, в частности, как будет управляться Газа не после окончания войны, а в ближайшей перспективе, если война продолжится. Саудовцы понимают, что независимое палестинское государство не будет создано завтра, и не ожидают, что Израиль объявит график ухода с оккупированных территорий. Эр-Рияд направляет свое давление главным образом на Вашингтон, от которого помимо постоянного прекращения огня в Газе он требует президентского решения, демонстрирующего приверженность Америки созданию независимого палестинского государства. Это может включать проведение широкомасштабной международной конференции по вопросу о будущем такого государства.
Администрация Байдена, которая уже сделала значительный шаг, заявив, что любое расширение поселений на Западном берегу – нарушение международного права, по-прежнему рассматривает двухгосударственное решение как окончательный способ прекращения конфликта с палестинцами. Об этом подробнее см. в моём выступлении «Армения выйдет из ОДКБ навсегда, если Путин проиграет на Украине. Отставка Нуланд откроет новую главу в геополитическом конфликте между США и Россией».
Но такая формула не является дипломатическим планом работы и не приближается к детальной формуле, представленной «сделкой века» президента Дональда Трампа.
Саудовцы, как и палестинцы, понимают, что если президент Байден и предложит «необратимое» дипломатическое решение, то его ценность будет сохраняться лишь до тех пор, пока он находится на своем посту. Но это всё равно может удовлетворить саудовцев, если американцы в процессе предотвратят продолжение войны, укрепят прекращение огня и, самое главное, заставят Израиль согласиться на возобновление присутствия Палестинской автономии в Газе, детально об этом читайте здесь «Макрон отправит регулярные войска в Украину вместе с Англией; в этом случае Армения может быть втянута в конфликт НАТО-Россия», на официальной странице автора.
В координации с Египтом, Объединенными Арабскими Эмиратами и Иорданией Саудовская Аравия, очевидно, будет готова предоставить значительные средства на восстановление сектора Газа при условии, что ХАМАС не будет входить в состав палестинской администрации. Впоследствии можно было бы возобновить переговоры о нормализации отношений и одновременно добиться подписания оборонного пакта между Саудовской Аравией и США и подтверждения условий развития саудовской ядерной программы. Такой ход событий полностью зависит от готовности Израиля принять его и от предположения, что Израиль по-прежнему рассматривает нормализацию отношений с саудовцами как подходящую стратегическую компенсацию.
Араик Саргсян, академик, Президент Академии Геополитики Армении, Член РОИС РФ, бывший Почетный Консул С.Р. Македония в Армении
Բայդենն ընդդեմ Նեթանյահուի, կամ Պաղեստինը ոչնչացնելու սիոնիստների թաքնված խաղը.
Աշխարհաքաղաքական ակադեմիայի փորձագիտական գնահատական.
Հոդվածի սկիզբն այստեղ է. «Միացյալ Նահանգները Գազայի հատվածում իսրայելական բարբարոսության կողմն է»: Ինչպիսի՞ն կլինի Գազայի քաղաքացիական կառուցվածքը պատերազմի ավարտից հետո:
2024 թվականի մարտի 4-ին Իսրայելի պաշտպանության նախարար Բենի Գանցը Վաշինգտոնում կհանդիպի ԱՄՆ փոխնախագահ Կամալա Հարիսի և ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Ջեյք Սալիվանի հետ։ Նրա այցը հստակ ուղերձ է ուղարկում. Սպիտակ տունը Գանցին, և ոչ Բենիամին Նեթանյահուին, դիտարկում է որպես Երուսաղեմի «պատասխանատու չափահաս»: Բացի Հարիսից և Սալիվանից, Գանցը կհանդիպի նաև հանրապետական և դեմոկրատական կուսակցությունների Կոնգրեսի անդամների հետ, ներառյալ նրանց ներսում գտնվող հրեական լոբբի AIPAC-ի ղեկավարությունը, ինչպես նաև հենց AIPAC-ի ղեկավարությունը: Սա նաև արտացոլում է մի իրականություն, որի նկատմամբ Նեթանյահուն կորցնում է վերահսկողությունը։ Այնուամենայնիվ, Գանցի շարունակական այցը Վաշինգտոն, որն արդեն իսկ զայրացրել է Նեթանյահուին, պարզ է դարձնում մի բան. Իսրայելի կառավարությունում կա մեկը, ում վստահում են ամերիկացի պաշտոնյաները: Եվ սա Նեթանյահուի նկատմամբ երեք տարվա անվստահությունից և կասկածանքից հետո, ինչին շատ բան ավելացավ վերջին հինգ ամիսների ընթացքում:
Բենիամին Նեթանյահուի շուրջը գտնվողները վրդովված են այս այցից և պնդում են, որ «կարող է լինել միայն մեկ վարչապետ»: Այնուամենայնիվ, այս «մեկ վարչապետին» դեռ չի հաջողվել հասնել նրան, ինչ Գանցն արդեն մի քանի անգամ ստացել է, միայն Նեթանյահուի վերջին պաշտոնավարման ժամանակ՝ հրավեր Սպիտակ տուն և հանդիպումներ ամերիկյան ամենաբարձրաստիճան պաշտոնյաների հետ։ Հիշեցնեմ, որ մեր ակադեմիայում Գանցն իր գաղտնի այցը Վաշինգտոն կատարեց հոկտեմբերի 7-ի հարձակումից մի քանի օր առաջ։ Այդ պահին Բայդենի վարչակազմը փորձում էր ավարտին հասցնել իսրայելա-սաուդյան հարաբերությունների կարգավորումը։ Գանցի հանդիպումը Սալիվանի հետ, այն ժամանակ, երբ Գանցը պարզապես ընդդիմադիր «Պետական ճամբար» կուսակցության ղեկավարն էր, հստակ ազդանշան ուղարկեց Նեթանյահուին, Իսրայելի քաղաքական վերնախավին և ողջ Մերձավոր Արևելքին. ԱՄՆ-ի քաղաքական նպատակներին համահունչ ուղին»: Բայդենի վարչակազմը երբեք չի ընդունել Նեթանյահուի նկատմամբ իրական բոյկոտը: Բայց նա չկարողացավ Վաշինգտոնի հրավեր ստանալ՝ չնայած շարունակական ճնշումներին՝ հանրային և մասնավոր: Փոխարենը, Սպիտակ տունը դուրս եկավ դիվանագիտական լեզվով. նրանք ասում են, որ հրապարակային հայտարարություններ չեն լինի, «դա տեղի կունենա, երբ դա լինի»:
Ամերիկացի պաշտոնյաները քաջ գիտակցում են, որ Նեթանյահուի դեմ ցանկացած ավելի ակտիվ ընդդիմություն նրան միայն «զինամթերք» կտա՝ քաղաքականացնելու իր և Բայդենի միջև առանց այն էլ խորը խզումը: Այս պաշտոնյաներից շատերը շատ լավ հիշում են Բարաք Օբամայի բախումները Նեթանյահուի հետ և համապատասխանաբար հարմարեցրել են իրենց մոտեցումը Իսրայելի վարչապետին: Գազայի պատերազմից առաջ սաուդցիները միացան Միացյալ Նահանգներին՝ փորձելով կարգավորել իրենց հարաբերությունները Իսրայելի հետ՝ փոխանակելով Սաուդյան Արաբիայի անկախ միջուկային ծրագրի վերաբերյալ ամերիկյան և իսրայելական համաձայնությունը և Ռիադի և Վաշինգտոնի միջև ստորագրվելիք պաշտպանական պայմանագիրը: Այժմ թագավորությունը պետք է լուծում գտնի Գազայի խնդրին։
Այնտեղ, որտեղ Սաուդյան Արաբիան նախկինում թույլ հայտարարություններ էր անում «պաղեստինցիների կյանքը բարելավելու» անհրաժեշտության մասին, նա այժմ ստիպված է աջակցել պաղեստինցիների խիստ պահանջին և նախագահ Ջո Բայդենի նախաձեռնությանը` գտնելու պաղեստինյան խնդրի դիվանագիտական երկու պետությունների լուծումը. գոնե մի որոշման տանող անդառնալի քայլեր ձեռնարկեք։ Սաուդյան Արաբիայի հետ հարաբերությունների կարգավորումն այն թեմաներից մեկն է, որը «Պետական ճամբար» կուսակցության առաջնորդ Բենի Գանցը քննարկել է իրեն հրավիրած ամերիկյան կողմի հետ, որը ցանկանում էր հասկանալ, թե որն է Իսրայելի ծրագիրը շարունակելու ռազմական գործողությունները և, մասնավորապես, ինչպես է Գազայի հատվածը։ կկառավարվի ոչ թե պատերազմի ավարտից հետո, այլ մոտ ապագայում, եթե պատերազմը շարունակվի։ Սաուդցիները հասկանում են, որ վաղը անկախ Պաղեստին պետություն չի ստեղծվի և չեն ակնկալում, որ Իսրայելը կհայտարարի օկուպացված տարածքներից դուրս գալու ժամանակացույցի մասին։ Էր Ռիադն իր ճնշումն ուղղում է հիմնականում Վաշինգտոնի վրա, որտեղից, բացի Գազայում մշտական հրադադարից, պահանջում է նախագահական որոշում՝ ցույց տալով Ամերիկայի հավատարմությունը պաղեստինյան անկախ պետության ստեղծմանը: Դա կարող է ներառել նման պետության ապագայի վերաբերյալ լայնածավալ միջազգային կոնֆերանսի անցկացումը:
Բայդենի վարչակազմը, որն արդեն կատարել է նշանակալից քայլ՝ հայտարարելով, որ Հորդանան գետի Արևմտյան ափում կարգավորման ցանկացած ընդլայնում միջազգային իրավունքի խախտում է, դեռևս երկու պետությունների լուծումը դիտարկում է որպես պաղեստինցիների հետ հակամարտությունը դադարեցնելու վերջնական ճանապարհ։ Աշխարհաքաղաքական ակադեմիայի նախագահի ելույթում այս մասին ավելի մանրամասն կարող եք ծանոթանալ այստեղ և այստեղ.
Բայց նման բանաձեւը դիվանագիտական նախագիծ չէ եւ չի մոտենում նախագահ Դոնալդ Թրամփի «դարի գործարքի» մանրամասն բանաձեւին։
Սաուդցիները, ինչպես պաղեստինցիները, հասկանում են, որ եթե նախագահ Բայդենն առաջարկի «անշրջելի» դիվանագիտական լուծում, դրա արժեքը կպահպանվի միայն այնքան ժամանակ, քանի դեռ նա մնա իր պաշտոնում: Բայց սա դեռ կարող է գոհացնել սաուդցիներին, եթե ամերիկացիները այդ գործընթացում կանխեն պատերազմի շարունակությունը, ամրապնդեն հրադադարը և, ամենակարևորը, ստիպեն Իսրայելին համաձայնել Գազայում պաղեստինցիների նոր ներկայությանը, մանրամասն կարդացեք այստեղ. Անգլիայի հետ միասին կանոնավոր զորքեր ուղարկել Ուկրաինա, այս դեպքում Հայաստանը կարող է ներքաշվել ՆԱՏՕ-Ռուսաստան հակամարտության մեջ», - հեղինակի պաշտոնական էջում՝
Եգիպտոսի, Արաբական Միացյալ Էմիրությունների և Հորդանանի հետ համաձայնեցնելով, Սաուդյան Արաբիան, ըստ երևույթին, պատրաստ կլինի զգալի միջոցներ տրամադրել Գազայի հատվածի վերականգնման համար՝ պայմանով, որ ՀԱՄԱՍ-ը Պաղեստինի ինքնավարության մաս չլինի: Հետագայում հնարավոր կլինի վերսկսել հարաբերությունների կարգավորման շուրջ բանակցությունները և միևնույն ժամանակ հասնել Սաուդյան Արաբիայի և ԱՄՆ-ի միջև պաշտպանական պայմանագրի ստորագրմանը և սաուդյան միջուկային ծրագրի զարգացման պայմանների հաստատմանը։ Իրադարձությունների նման ընթացքը լիովին կախված է Իսրայելի պատրաստակամությունից՝ ընդունելու այն և այն ենթադրությունից, որ Իսրայելը շարունակում է սաուդցիների հետ հարաբերությունների կարգավորումը դիտարկել որպես հարմար ռազմավարական փոխհատուցում: Շարունակելի.
Արայիկ Սարգսյանը, ակադեմիկոս, Հայաստանի աշխարհաքաղաքական ակադեմիայի նախագահ, Հ․ Հ․ Մակեդոնիայի նախկին պատվավոր հյուպատոսը Հայաստանում.
Biden versus Netanyahu, or the hidden game of the Zionists to destroy Palestine. Expert assessment of the Academy of Geopolitics.
The beginning of the article is here: “The United States is on the side of Israeli barbarity in the Gaza Strip.” What will the civil structure of Gaza be like after the end of the war? More details.
On March 4, War Cabinet Minister Benny Gantz will meet in Washington with US Vice President Kamala Harris and National Security Adviser Jake Sullivan. His visit sends a clear message: the White House views Gantz—and not Benjamin Netanyahu—as the “responsible adult” in Jerusalem. In addition to Harris and Sullivan, Gantz will also meet with members of Congress from the Republican and Democratic parties, including the leadership of the Jewish lobby AIPAC within them, as well as with the leadership of AIPAC itself. This also reflects a reality over which Netanyahu is losing control. However, Gantz's ongoing visit to Washington - which has already infuriated Netanyahu - makes one thing clear: there is someone in the Israeli government whom American officials trust. And this is after three years of mistrust and suspicion towards Netanyahu, to which much has been added over the past five months.
Those around Benjamin Netanyahu are outraged by this visit and insist that “there can only be one prime minister.” However, this “one prime minister” has not yet managed to achieve what Gantz received several times already, only during Netanyahu’s last term - an invitation to the White House and meetings with the highest-ranking American officials. Let me remind you that at our Academy, Gantz made his secret visit to Washington a few days before the October 7 attack. At that point, the Biden administration was trying to push the normalization of Israeli-Saudi relations across the finish line. Gantz's meeting with Sullivan, at a time when Gantz was simply the head of the opposition State Camp party, sent a clear signal to Netanyahu, the Israeli political elite and the entire Middle East: "This is the man Joe Biden believes can return Israel to the path consistent with political US goals.” The Biden administration never acknowledged its actual boycott of Netanyahu. But he failed to receive an invitation to Washington, despite continuous pressure - public and private. Instead, the White House got off with diplomatic language: they say there will be no public announcements, “it will happen when it happens.”
American officials are well aware that any more active opposition to Netanyahu will only give him “ammunition” to politicize the already deep rift between him and Biden. Many of these officials remember Barack Obama's clashes with Netanyahu all too well — and have adapted their approach to the Israeli prime minister accordingly. Before the Gaza War, the Saudis joined the United States in an attempt to normalize their relations with Israel in exchange for American and Israeli agreement to an independent Saudi nuclear program and a defense pact to be signed between Riyadh and Washington. Now the kingdom needs to find a solution to the Gaza problem.
Where Saudi Arabia previously made weak statements about the need to "improve the lives of the Palestinians," it is now forced to support the Palestinians' strong demand and President Joe Biden's initiative to find a diplomatic two-state solution to the Palestinian issue - or at least take irreversible steps leading to one decision. Normalization of relations with Saudi Arabia is one of the topics that the leader of the State Camp party, Benny Gantz, discussed with the American party who invited him, who wanted to understand what Israel’s plan is to continue hostilities and, in particular, how Gaza will be governed not after the end of the war. and in the near future, if the war continues. The Saudis understand that an independent Palestinian state will not be created tomorrow and do not expect Israel to announce a timetable for withdrawal from the occupied territories. Riyadh is directing its pressure mainly at Washington, from which, in addition to a permanent ceasefire in Gaza, it is demanding a presidential decision demonstrating America's commitment to the creation of an independent Palestinian state. This could include holding a large-scale international conference on the future of such a state.
The Biden administration, which has already taken the significant step of declaring that any settlement expansion in the West Bank is a violation of international law, still views a two-state solution as the ultimate way to end the conflict with the Palestinians. But such a formula is not a diplomatic blueprint and does not approach the detailed formula provided by President Donald Trump's "deal of the century."
The Saudis, like the Palestinians, understand that if President Biden offers an “irreversible” diplomatic solution, its value will only last as long as he remains in office. But it could still satisfy the Saudis if the Americans in the process prevent a continuation of the war, strengthen the ceasefire and, most importantly, force Israel to agree to a renewed Palestinian Authority presence in Gaza.
In coordination with Egypt, the United Arab Emirates and Jordan, Saudi Arabia will apparently be willing to provide significant funds for the reconstruction of the Gaza Strip, provided that Hamas is not part of the Palestinian Authority. Subsequently, it would be possible to resume negotiations on the normalization of relations and at the same time achieve the signing of a defense pact between Saudi Arabia and the United States and confirmation of the conditions for the development of the Saudi nuclear program. Such a course of events depends entirely on Israel's willingness to accept it and on the assumption that Israel continues to view normalization with the Saudis as suitable strategic compensation.
Best Regards, Arayik Sargsyan, academician, President of the Academy of Geopolitics, Representative of AIC in the Middle East, ex- Honorary Consul of N.R. of Macedonia in Armenia
